«Ιππής» του Αριστοφάνη με το Γ. Αρμένη και τον Π. Χαϊκάλη

Ο Γιώργος Αρμένης και ο Παύλος Χαϊκάλης, από δύο διαφορετικές σχολές υποκριτικής, πρωταγωνιστούν στους αριστοφανικούς «Ιππής» που θα δούμε την Παρασκευή 13 και το Σάββατο 14 Αυγούστου στο Αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων.
Οι «Ιππής», το πρώτο έργο που ο ποιητής υπογράφει με το όνομά του (όχι με ψευδώνυμο όπως έκανε μέχρι τότε), θίγει άμεσα πολιτικά πρόσωπα κι όταν παρουσιάζεται στα Λήναια εξασφαλίζει το πρώτο βραβείο. Ο ίδιος ο Κλέων βρίσκεται στην πρώτη σειρά των καθισμάτων κι ακούει καθαρά δύο φορές το όνομά του. Την επόμενη μέρα θέτει σε λειτουργία το μηχανισμό της λογοκρισίας: Απαγορεύει τα έργα που αναφέρονται σε πολιτικά και δημόσια πρόσωπα. Με όχημα ένα τάγμα χιλίων Ιππέων, γόνων πλουσίων οικογενειών, ο ολιγαρχικός Αριστοφάνης αποφασίζει να ξεσκεπάσει τους απατεώνες. Επινοεί το εξής ριζοσπαστικό εύρημα: Για να κτυπηθεί η φαυλότητα πρέπει να επιστρατευτεί μια άλλη ακόμα μεγαλύτερη. Απέναντι στον πρώην βυρσοδέψη Παφλαγόνα (Κλέων) τοποθετεί ένα φανταστικό πρόσωπο, τον Αλλαντοπώλη. Ο αγώνας ξεκινά ανάμεσά τους και μετέρχεται δεκάδων τρόπων προκειμένου να αναδειχθεί ο δεινότερος τυχοδιώκτης, ο πιο καπάτσος στην κλεψιά και στην απατεωνιά. Στην παράσταση οι ρόλοι ερμηνεύονται από δυο διαφορετικές σχολές υποκριτικής. Τον εκ του Θεάτρου Τέχνης προερχόμενο Γιώργο Αρμένη, με μια μεστή σαραντάχρονη εμπειρία στον Αριστοφάνη, στον ρόλο του Παφλαγόνα. Και τον Παύλο Χαϊκάλη, ηθοποιό με αίσθηση του ρυθμού και έμπειρο στην επιθεώρηση, στον ρόλο του Αλλαντοπώλη, που κάνει το ντεμπούτο του στην Επίδαυρο. «Ο ακάματος Αρμένης, εύγλωττος ενεργειακά και κινησιολογικά, αλωνίζει στη σκηνή», λέει ο Β. Νικολαΐδης. «Ο Χαϊκάλης έχει μια σχεδόν μουσική αίσθηση του ρυθμού, ετοιμόλογος και δεινός στην ατάκα. Δυο ηθοποιοί μεγάλης εμβέλειας που η διαφορετικότητά τους είναι προς όφελος της παράστασης». Δυο νέοι καλλιτέχνες συνεργάζονται στην παράσταση. Οι χορογραφίες του Χρήστου Παπαδόπουλου απομακρύνονται από το τυπικό, μπουφόνικο στοιχείο με το οποίο αποδίδονται συνήθως στους «Ιππής». Εδώ εμφανίζονται ως εστέτ, φινετσάτοι αριστοκράτες, που όμως διατηρούν τα αδρά στοιχεία των πολεμιστών. Η Αντιγόνη Τσολάκη έγραψε τη μουσική, μπλέκοντας ένα αρχαιοπρεπές ύφος με σύγχρονα ακούσματα. Το σκηνικό (η πρόσοψη ενός παλιού μπαρουτοκαπνισμένου απ’ τον πόλεμο νεοκλασικού κι ένα κρεβάτι) και τα κοστούμια (κινούνται στη δεκαετία του ’20) ετοίμασε ο Γιάννης Μετζικώφ: Ανάμεσα σε βελάδα, μιούζικ χολ και Σαρλό η εμφάνιση του Παφλαγόνα, μια βράκα μ’ ένα μεγάλο ζωνάρι με μαχαίρια και μια αρμαθιά λουκάνικα στον ώμο, του χυδαίου Αλλαντοπώλη. Η Ειρήνη βγαίνει στο τέλος χορεύοντας κάτι ανάμεσα σε μάμπο και τσιφτετέλι. Εκτός από τον 13μελή χορό παίζουν ακόμα ο Σαμψών Φύτρος, ο Θύμιος Κούκιος και ο Γιάννης Κοτσαρίνης, ερμηνεύοντας τον Δήμο, αρχικά ως πορνόγερο και στο τέλος ως Αθανάσιο Διάκο…

Πηγή: www.k-tipos.gr