Εθνικό Θέατρο: «Σκηνοβάτες» Φασουλής… Προελαύνων

Κατ’ αρχήν, αγαπητέ αναγνώστη, θα πρέπει να υποκλιθούμε όλοι στο τάλαντο αυτού του σπουδαίου θεατρανθρώπου: του Σταμάτη Φασουλή! Όλα από κει αρχίζουν και όλα σ’ αυτόν τελειώνουν. Ο λόγος βέβαια για την πρώτη άνοδο του Εθνικού Θεάτρου στους Φιλίππους με τους «Σκηνοβάτες» του. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και η αρχή θέλει να μνημονεύσουμε τη Γεωργουσοπούλειο εκδοχή του ποτ – πουρί που μας παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα το Κ.Θ.Β.Ε. και τη φρικτή της αποτυχία της. Λογικό, λοιπόν, θα ήτανε κάποιος να το σκεφτεί διπλά, πριν ανηφορίσει την οδό του Θεάτρου. Διότι και αυτή η παραγωγή ήταν βασισμένη στην ίδια ιδέα: παίρνουμε αρχαίες τραγωδίες και κωμωδίες τις βάζουμε στο σέικερ, κουνάμε ελαφρά και τις σερβίρουμε κρύες. Το πρόβλημα την περασμένη εβδομάδα ήταν ότι το Κ.Θ.Β.Ε. την σέρβιρε πολύ, μα πάρα πολύ κρύα. Αποσπάσματα από έργα ατάκτως εριμμένα, τα οποία απήγγειλαν οι (καλοί) ηθοποιοί του Κρατικού, εν είδη αγγαρείας και έφευγαν. Το σκηνικό άλλαξε άρδην όμως με την παραγωγή του Εθνικού. Ξαφνικά βρεθήκαμε μπροστά σε μια πραγματική πανδαισία χρωμάτων και κοστουμιών, βρεθήκαμε μπροστά σε μια πραγματική γιορτή του Θεάτρου. Ο Φασουλής, πολύ εμπνευσμένα και με πολλή δουλειά που φάνηκε και «έγραψε», δε στάθηκε μόνο στην ξερή παρακαταθήκη κειμένων. Πολύ έξυπνα, έδινε μια πρώτη ολιγόλεπτη βερσιόν ενός δράματος και αμέσως μετά περνούσε στη διακωμώδηση του. Με ιδέες που μόνο ένα μυαλό μεγαλωμένο στο θέατρο, με μπρίο και πολύ κέφι, παρουσίασε τη δουλειά του και δικαίως εισέπραξε αυτό που δικαιούταν: το παρατεταμένο χειροκρότημα του λιγοστού (δυστυχώς) κοινού. Βεβαίως θα πρέπει τα εύσημα να δοθούν σε όλους τους συνεργάτες του, αλλά το μέγα παράσημο ανήκει στον ίδιο τον Φασουλή που με την πρωτοποριακή ματιά του έστησε μια καταπληκτική παράσταση που όχι μόνο δεν κούρασε, αλλά στην κυριολεξία ψυχ – αγώγησε το κοινό, παρ’ όλη τη μεγάλη διάρκειά της (2 ώρες και 15 λεπτά!). Το σίγουρο είναι ότι όλοι συντελεστές δούλεψαν πολύ και δεν αρκέστηκαν σε (ακόμα) ένα πασάλειμμα. Με ένα μαγικό, εκπληκτικό τρόπο κατάφεραν και συνέδεσαν αυτό που σε κάποιους φάνταζε ως συνονθύλευμα αποσπασμάτων! Και όλα αυτά με σίγουρες, μελετημένες κινήσεις, με απίστευτα χορευτικά, με ζογκλέρ και ξυλοπόδαρους (!) και με εκπληκτικές ερμηνείες. Σίγουρα το όλο εγχείρημα απαιτούσε κάποιες γνώσεις θεάτρου. Το παράδειγμα με την Καλαβρία (Νένα Μεντή) που μπέρδευε τα αποσπάσματα των τραγωδιών που παρουσίαζε, είναι εύγλωττο! Και άκρως διασκεδαστικό! Εντάξει, κάποιος ίσως να πει πως αυτό που είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε την περασμένη Παρασκευή δεν ήταν θέατρο, ήταν θέαμα. Για να πάρει, βέβαια, την απάντηση: μέγα λάθος! Επρόκειτο για ένα πανέξυπνο τρόπο του να κάνεις θέατρο βάζοντας μέσα και όλα εκείνα τα στοιχεία που το καθιστούν ΚΑΙ θέαμα. Ίσως και υπερθέαμα στιγμές – στιγμές. Σ’ αυτό, βέβαια, βοήθησε και το όμορφο και λειτουργικό σκηνικό του Παντελιδάκη, τα ευφάνταστα κοστούμια της Βαχλιώτη, η μεστή μουσική του Οικονόμου, η «ζωντανή» χορογραφία του Ευαγγελινού, οι άρτιοι, «γεμάτοι» φωτισμοί του Παυλόπουλου, μα πάνω απ’ όλα, στο στήσιμο αυτού του «θεάματος» τα μέγιστα βοήθησαν οι καλοί ηθοποιοί που και την πρέπουσα θεατρική παιδεία διέθεταν και την κατάλληλη καθοδήγηση από το Σταμάτη Φασουλή είχαν. Δε θα ‘θελα να αδικήσω κανέναν. Όλοι τους ήταν εξαιρετικοί. Κορυφαίος, όμως, όλων ο Λαέρτης Μαλκότσης, φάνηκε να οδηγεί αυτό το ετερόκλητο θεατρικό πλήθος, για να δίνει κάθε φορά τη σκυτάλη σε κάποιον άξιο συνεχιστή του μύθου. Ποιον να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την Ελένη Κοκκίδου, που ως Αγαύη ενθουσίασε; Τον Θανάση Αλευρά που έκανε το ίδιο με τη Μήδειά του; Τον Νίκο Κουρή που παρουσίασε εκπληκτικά μιαν άλλη Κλυταιμνήστρα; Τη Νένα Μεντή και τη Σοφία Φιλιππίδου για το σύνολο των σκηνικών του παρουσιών; Ή τους υπόλοιπους 24 (σύνολο ηθοποιών: 30[!]) που μας χάρισαν 135 λεπτά ευδαιμονίας; Το Μπράβο είναι λίγο σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Η παραγωγή αυτή υπήρξε η πρώτη παραγωγή εφέτος που ενθουσίασε. Και για όλα, μα για όλα, ευθύνεται ένας άνθρωπος: ο Σταμάτης Φασουλής που με τη μαγική μπαγκέτα του οδήγησε στην απόλυτη επιτυχία τους ηθοποιούς του και μας, το κοινό, μας οδήγησε στα πελάγη της πλήρους και απόλυτης ψυχαγωγίας, μέθεξης και ικανοποίησης. Θα κλείσω αυτή τη σύντομη παρουσίαση με το μοναδικό, κατ’ εμέ, κλείσιμο του έργου, τη στιγμή που όλος ο θίασος επί σκηνής διακωμώδησε – παρουσίασε τον «μελλοντικό» τρόπο παρουσίασης των τραγωδιών – κωμωδιών. Ήταν όλοι τους εκεί. Οι «μελλοντικοί» σκηνοθέτες και ο τρόπος παρουσίασης των έργων τους: ο Τσιάνος, ο Βουτσινάς, ο Τσόκλης (η σκηνή με το καρπούζι που σπάει), ο Μαρμαρινός, ο Πέτερ Στάιν, κλπ.. Αυτή η μεταγλώσσα του Φασουλή ήταν και το κερασάκι στην πολύ πετυχημένη τούρτα που μας κέρασε το Εθνικό! Φάνηκε να έκανε πράξη την παλιά επιγραφή του Old Vic: «Τα αδύνατα σήμερα, για τα θαύματα θα πρέπει να περιμένετε λίγο παραπάνω». Εμείς περιμέναμε. Και τελικά εισπράξαμε… ένα θαύμα! Θαυμάσιο! Και είμαστε ευγνώμονες γι αυτό!

Πηγή:www.k-tipos.gr