Ειδήσεις ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΦΙΛΙΠΠΩΝ-ΘΑΣΟΥ “Οθέλλος” του Σαίξπηρ, ή εξωτική “σαπουνόπερα”;

Ήταν η πρώτη φορά που παρακολουθήσαμε το έργο του Γουίλιαμ Σαίξπηρ,
“Οθέλλος”, όχι μόνο σε σκηνή θεάτρου αλλά και γενικότερα, αφού έχει παιχτεί και στον κινηματογράφο. Επομένως, δεν έχουμε κάποιο μέτρο σύγκρισης για να γράψουμε ότι η εκδοχή των Γιώργου Κιμούλη και Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ήταν πιο ενδιαφέρουσα από την άλλη, ή τις άλλες, που είδαμε. Θα περιοριστούμε, λοιπόν, στην παράσταση που παρακολουθήσαμε το περασμένο Σάββατο στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων. Την πρώτη από τις δύο που δόθηκαν εκεί, στο πλαίσιο του φετινού φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου.

Αδικήθηκε το έργο του Σαίξπηρ

Σε γενικές γραμμές, αυτό που είδαμε δεν μας ενθουσίασε κι αν μας ρωτούσε κάποιος αν θα ξαναβλέπαμε τη συγκεκριμένη παράσταση, θα του απαντούσαμε: “Ίσως όχι. Σίγουρα, όμως, όχι στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων”. Η εκδοχή που παρουσίασαν χθες και προχθές οι Γιώργος Κιμούλης και Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, μας θύμισε τηλεοπτική “σαπουνόπερα”, η οποία αδίκησε ένα από τα σημαντικότερα έργα, όπως το χαρακτηρίζουν, που έγραψε ο Γουίλιαμ Σαίξπηρ. Αναρωτιόμαστε, καταρχάς, αν στο κείμενο του διάσημου Άγγλου συγγραφέα υπάρχει τόσο εκτεταμένη η βωμολοχία. Σε μία μόνο σκηνή ακούσαμε τέσσερις φορές, τουλάχιστον, φορές τη λέξη “π…να”, ενώ σε άλλα σημεία της παράστασης ακούστηκαν από τους πρωταγωνιστές και τα “υποκοριστικά” της. Για να μην αναφέρουμε και τις στιγμές που ο Γ. Κιμούλης, εκτός εαυτού, αναφωνούσε: “Γ…ώ το κέρατο μου”. Αναρωτιόμαστε, επίσης, αν βοήθησε τους θεατές να συλλάβουν τα μηνύματα του έργου, η σκηνή με την καλλίγραμμη στριπτιζέζ, η οποία εμφανίστηκε στη σκηνή με αποκαλυπτική αμφίεση, που ευτυχώς δεν έγινε ακόμα πιο αποκαλυπτική, προσποιούμενη ότι βρίσκεται πάνω στην πίστα ενός μαγαζιού “strip show”. Όπως δεν καταλάβαμε το νόημα των σκηνών του “cocktail party” των αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού και εκείνης, που ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης έκανε επίδειξη των φωνητικών του ικανοτήτων τραγουδώντας σε αγγλικό στίχο. Δεν θέλουμε να “το παίξουμε” σεμνότυφοι και συντηρητικοί, όμως ορισμένα πράγματα μας ενοχλούν. Πολύ περισσότερο, όταν τα βλέπουμε και τα ακούμε σε μία θεατρική παράσταση. Γιατί το θέατρο, υποτίθεται, έχει σκοπό να εξυψώσει πνευματικά και ψυχικά τον άνθρωπο. Μάλλον αυτά που ενόχλησαν εμάς, δεν φαίνεται να επηρέασαν τη συντριπτική πλειοψηφία του κοινού που παρακολούθησε την παράσταση και στο τέλος της καταχειροκρότησε τους πρωταγωνιστές: Γιώργο Κιμούλη (Οθέλλος), Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη (Ιάγος), Σμαράγδα Καρύδη (Δυσδαιμόνα) και τους συμπρωταγωνιστές τους. Φαίνεται πως η σύγχρονη οπτική γωνία της παράστασης τους ικανοποίησε. Γιατί όχι; Άλλωστε, στο θέατρο, όπως και στις άλλες μορφές τέχνης, υπάρχει το υποκειμενικό κριτήριο. Όσον αφορά τα μικρά τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στην πρώτη παράσταση, με τον ήχο και τα μικρόφωνα των ηθοποιών, θέλουμε να πιστεύουμε ότι χθες ξεπεράστηκαν. Εκτός από τους τρεις προαναφερθέντες ηθοποιούς έπαιξαν, επίσης, οι: Γωγώ Μπρέμπου (Αιμιλία), Αλέξανδρος Μπουρδούμης (Κάσσιος) και 10 ακόμα ηθοποιοί (Ηλίας Πετροπουλέας, Γιώργος Ψυχογιός, Γιάννης Κοτσαρίνης, Στάθης Παναγιωτίδης, Μιχάλης Σάκκουλης, Νίκος Μιχάκος, Δομνίκη Μητροπούλου, Μαρία Παπαδοπούλου, Γιάννης Μυλωνάς και Τραϊάνα Ανανία). Την μετάφραση και τη σκηνοθεσία επιμελήθηκαν οι: Γιώργος Κιμούλης, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, τα σκηνικά η Αθανασία Σμαραγδή, τα κοστούμια η Μαρία Καραπούλιου, τους φωτισμούς ο Σάκης Μπιρμπίλης, τη μουσική ο Δημήτρης Μαραμής και την κίνηση των ηθοποιών η Έλενα Γεροδήμου.

Πηγή: www.k-tipos.gr