Η σπαρακτική Εκάβη «ζωντάνεψε» και φέτος στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων!

Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη  είναι μια τραγωδία, ένα αντιπολεμικό αριστούργημα, που τα τελευταία χρόνια ανεβαίνει συνέχεια από διάφορες σκηνές. Σαν να θέλουν οι συντελεστές, κάθε φορά, να ξορκίσουν το κακό, που 2500 χρόνια μετά τη γραφή τους, οι πόλεμοι συνεχίζονται το ίδιο άδικοι και ολέθριοι.
Με οδηγό τη σκληρή διαχρονικότητά της, επιλέγει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος να ανεβάσει τη δημοφιλή τραγωδία του Ευριπίδη ,για να μας στείλει ένα μήνυμα ότι τα δεινά του πολέμου δεν γνωρίζουν σύνορα, ούτε ημερομηνίες. Ότι η προσφυγιά δεν έχει χρώμα, ούτε ο θρήνος διάλεκτο. Είναι όμοιος σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και ο πόνος ,πανανθρώπινος.
Διαχρονικό και επίκαιρο έργο, συγκινεί κοινό και θεατρώνες. Πέρυσι  το είδαμε από το Κρατικό Θέατρο Β.Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη ,με την Πρωτοψάλτη- Εκάβη και τα δρώμενα μπροστά σε ένα ρημαγμένο σχολειό. Το φωτεινό σκηνικό, του Άγγελου Μέντη, λιτό, μαύρο, όπως και τα κοστούμια, παραπομπή ευθέως στο πένθος για την τραγωδία που έπληξαν την πόλη της Τροίας και τους πολίτες της.
Άρα, ο μύθος πλέον γνωστός. Οι Τρωάδες, οι αιχμάλωτες γυναίκες της νικημένης και συλημένης Τροίας, έχουν μεταβληθεί σε σκλάβες που είναι εξαναγκασμένες να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους και ν’ ακολουθήσουν τους νικητές σε νέους άγνωστους γι’ αυτές τόπους.
Ο Ευριπίδης, εστιάζοντας στη βασιλική οικογένεια των Τρώων με κεντρικό πρόσωπο τη μαρτυρική Εκάβη, αναδεικνύει με ποιητική ευαισθησία όλα τα δεινά που ακολουθούν τον πόλεμο και δη αυτό της προσφυγιάς.
«ΤΡΩΑΔΕΣ» θα υπάρχουν πάντα όσο σε αυτόν τον πλανήτη ο πόλεμος επιβάλλει το δίκαιο του ισχυρού στον αδύνατο. Τρωάδες είναι οι μητέρες, οι αδελφές, οι γυναίκες, που ξεριζώθηκαν βίαια από τις εστίες τους και προσπαθούν να ενώσουν τη διαλυμένη ζωή τους σε ξένη γη, καταυλισμούς και στρατόπεδα. Περιπτώσεις που δεν απαντώνται σε ορισμένες γεωγραφικές περιοχής αλλά μετακινούνται από εποχή σε εποχή σε όλη τη Γη. Παλαιότερα η Μικρά Ασία, χθες η Ρουάντα, η Γιουγκοσλαβία,  σήμερα η Παλαιστίνη και το Νταρφούρ. Καθήκον όλων των ενεργών πολιτών αυτής της Γης είναι οι «Τρωάδες» να μείνουν μια για πάντα στη θεατρική σκηνή.
Στην δική του τραγωδία, για να εξισορροπήσει τον πόνο των Τρωάδων, ο Ευριπίδης αντιπαράθεσε τη συμφωνία των θεών, της Αθηνάς και του Ποσειδώνα, ώστε οι νικητές τελικά να τιμωρηθούν.
Η αναλγησία των νικητών σε συνδυασμό με τη γνωστή μοίρα της σκλαβιάς ζωντανεύουν στο δράμα του μεγάλου τραγικού και δίνουν τη δυνατότητα για έξοχες ερμηνείες στην Μαρία Καλλιμάνη στο ρόλο της Ανδρομάχης και στη Μαρία Κίτσου στο ρόλο της Κασσάνδρας. Οι δυο ηθοποιοί κατάφεραν να μεταδώσουν τον πόνο των δύο αυτών μαρτυρικών Τρωάδων μέσα από την πειστικότητα του ρόλου που υποδύθηκαν. Όσο για την Εκάβη της Λυδίας Κονιόρδου, θα μιλήσουμε για υποδειγματική ερμηνεία. Τήρησε ένα εξαιρετικό μέτρο ανάμεσα στο θρήνο και την αξιοπρέπεια, φέρνοντας τη φιγούρα της αρχαίας βασίλισσας στη σκηνή, εμβληματική και πάσχουσα ως το αιώνιο σύμβολο της ώριμης γυναίκας που υποφέροντας τις συνέπειες των αντρικών αψιμαχιών, μετράει νεκρούς και ζωντανούς, ατενίζοντας όρθια το αύριο έστω κι αν αυτό είναι εγγύηση ολοκλήρωσης ολέθρου. Με έλεγχο των εκφραστικών της μέσων και κινησιολογική ισορροπία, αντιμετώπισε το ρόλο της σαν προέκταση της ύπαρξής της και όχι σαν αντίπαλο δέος. Δίκαιη ανταμοιβή το χειροκρότημα του τέλους.
Η καινούργια μετάφραση του ποιητή Παντελή  Μπουκάλα επέτρεψε το κείμενο να πρωταγωνιστήσει, να φτάσει στους θεατές ευφρόσυνα σα μάθημα-παράδοση , σαν εξιστόρηση αληθινής ιστορίας με ποιητική ευαισθησία και συγκινητική οξύτητα, ώστε το έργο να χαρακτηριστεί αντιπολεμικό αριστούργημα, αβίαστα ,από το σύνολο των θεατών.
Τα στάσιμα(χορικά), πολύ ιδιαίτερα, του Τάκη Φαραζή, στιγμάτισαν την παγκοσμιοποίηση του θέματος και τη διαχρονικότητα του έργου.
Ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, δικαιούται να επαίρεται για τη συγκεκριμένη παράσταση. Από τις καλύτερες που είδαμε στο αρχαίο  μας θέατρο.
Ξεκίνησε πολύ καλά το 53ο φεστιβάλ Φιλίππων-Καβάλας. Δεν έχει σημασία αν δεν ήταν πλήρες το κοίλο. Πολλές οι παράμετροι που θα πρέπει να εξετάσουμε για να δώσουμε απαντήσεις στο γιατί. Ευχή, έτσι να συνεχίσει προς τέρψιν ψυχής και νοός.

Πηγή : www.kavalanet.gr