Στο θεατράκι του ωδείου γίνεται «χορός».

«Αυτός αυτή κι αυτοί» στη σκηνή, η Γιούλη να γνέφει, να πλέκει, να απλώνει τα κεντήματά της στα μάτια μας κι εμείς να χαιρόμαστε την πραμάτεια. Φεύγοντας παίρνει ο καθείς ό,τι του ταιριάζει.  -Κατ αρχάς να πάτε οπωσδήποτε μέχρι 25 Απριλίου να δείτε την παράσταση. Κατά δεύτερον, μη ζητήσετε πρόγραμμα στην αρχή. Πάρτε το στο τέλος να διαβάσετε συντελεστές.
-Γιατί κ. Christopher Baka  παίρνετε το κουταλάκι και μας ταΐζετε στο στόμα  το φαγητό που μαγείρεψε η Γιούλη Αποκατανίδου ; Αφήστε να μπούμε, να το μυρίσουμε και να το φάμε μόνοι μας. Αυτό το σημείωμα  του σκηνοθέτη είναι τόσο άδικο για το έργο, για τον κόπο σας, για την προσπάθεια ολόκληρη. Δηλαδή χαριτολογώντας κάποιος θα σας έλεγε «καρφί».
-Το έργο ωστόσο διαχρονικό, αν και στις μέρες μας όπου οι διαπροσωπικές σχέσεις τόσο εύθραυστες, οι ισορροπίες «ακροβασία σχοινοβάτη», θα το λέγαμε εξαιρετικά επίκαιρο. Επειδή η νέα εποχή μας έχει ρημάξει. Μέσα κι έξω από το  σπίτι μας, από το κουφάρι μας, από τον «κόσμο» μας.
– Πάνω που θέλαμε να φύγουμε από τη φωλιά της μάνας και να μην αφήσουμε ξανά να μας νταντέψει, το «σύστημα» μας σπρώχνει πάλι πίσω. Σε έναν τόπο, που έχει πεθάνει κι έχει αρχίσει να βρωμάει, ακόμη νιώθεις μοναχός και ζωντανός. Εσύ και το εγώ σου. Σε έναν τόπο, που οι παιδικές φωνές δίνουν τη θέση τους στα τύμπανα πολέμου και με πρόσωπα, που αντί να ψάχνουν τον ουρανό, κοιτούν κάτω μήπως και βρουν κανένα κέρμα. Σήμερα. Και όχι, δεν είναι η γενιά της συγγραφέως αυτή. Δεν έχει βυθίσει μέσα στις ουσίες τα όνειρά της. Δεν ασχολείται με μια ακριβή, αλλά «καμένη» από την κόκα πόρνη .Δε φοβάται να αντικρίσει το άδικο και να παλέψει για το δίκιο. Ευτυχώς που εγώ, ο θεατής, ξέφυγα από τα δεινά της εποχής και με ένα κείμενο αφορμή, ξαναείδα τη ζωή στην πραγματική της διάσταση. Την καθημερινή.
-Η δράση λοιπόν περιορίζεται σε αυτό που έχει διαλύσει σχέσεις, έχει ρημάξει στιγμές γαλήνης, έχει πριονίσει το κάθισμα για δυο και πέταξε στο χώμα τους αναβάτες, τους κατέστησε ερμητικά κλειστά ψυχικά κουτιά, ανήμπορα να συνεχίσουν το παιχνίδι του «εμείς», που είναι η ζωή με νόημα, με σκοπό, με στόχο. Κι ύστερα από περιπετειώδη μονοπάτια που όλοι μας φτιάξαμε και περπατήσαμε σε στεριές και θάλασσες, βρήκαμε, όσοι μπόρεσαν τέλος πάντων,  λιμάνι, αραξοβόλι, για να «δέσουμε» τα σκαριά μας.
– Σε μια περίοδο με τόσες ταραχές, σε μια περίοδο που εξωγενείς παράγοντες διαλύουν ό,τι η φύση επιτάσσει τα δυο φύλα  να συνάψουν, έρχεται η συγκεκριμένη παράσταση να ξυπνήσει κοιμισμένες συνειδήσεις, να ταρακουνήσει ασίγαστα εγωιστικά ηφαίστεια, να χύσει τη λάβα, αλλά να μην κάψει την ελπίδα. Από την τέφρα ξαναγεννιέται η ανάσα και η ζωή  συνεχίζεται.
– Έξυπνη σεναριακή ιδέα, καλή σκηνοθεσία, γρήγοροι ρυθμοί, πιθανώς να ανακαλύψετε και κλισέ που βοηθηθούν τη ροή, αλλά όχι μόνο δεν ενοχλούν, αντίθετα διασκεδάζουν, και πολύ καλές ερμηνείες. Η ‘Εμυ Καμπουρίδου κι ο Ανδρέας Λαδάς, ζωγράφισαν πάλι.
– Το ερασιτεχνικό θέατρο στην Καβάλα έχει ήδη αποδείξει, πώς μπορεί να γίνει σπουδαία δουλειά στο σανίδι, με λίγα χρήματα, πολλή καλή διάθεση, μεράκι, γνώση και αγάπη στις τέχνες. Ευτυχώς η πόλη διαθέτη υλικό που αξιοποιείται, ενίοτε σωστά, σε κάθε πόστο. Πολλά μπράβο στην ομάδα και στον καθ’ ένα ξεχωριστά. Στη δε Γιούλη Αποκατανίδου, εύχομαι να δει τα έργα της σε «μεγάλες» σκηνής. Αυτά που βλέπουμε ήδη από «επώνυμες» υπογραφές, δε νομίζω ότι είναι καλύτερα. Μη κολλήσετε κι εσείς στο απλό κι όχι το βαθυστόχαστο του πράγματος. Η αλήθεια και η ομορφιά της ζωής βρίσκονται μόνιμα στην απλότητα. Τα υπόλοιπα, είναι απλά επιτήδευση και εντυπωσιασμοί.

Πηγή : www.kavalanet.gr