Παρουσίαση του βιβλίου του Ζήση Μπρουκάκη «Παιδιά της Κατοχής και της Προσφυγιάς», ένα ντοκουμέντο συμβολή στην ιστορία της Καβάλας

Η ιστορία γράφεται καλύτερα από εκείνους που είχαν ζήσει τα γεγονότα και κάποια στιγμή, όπως ο Ζήσης Μπρουκάκης, αποφασίζουν να καταγράψουν τη δική τους ιστορία ζωής, χωρίς ωστόσο, να συνειδητοποιούν το πραγματικό μέγεθος της ταυτόχρονης προσφοράς τους στην τοπική ιστορία.
Τις «Ανεξίτηλες μνήμες της ζωής μου» ήθελε να μας κοινωνήσει ο εκλεκτός δημοσιογράφος, ως μια ανάγκη, να βάλει τα πράγματα στη θέση τους, να γράψει τις σκέψεις του, να παραθέσει αποδείξεις για γεγονότα που τον πλήγωσαν και τον αδίκησαν, να γράψει για το ρόλο των δημοσίων προσώπων εκείνης της εποχής και να βάζει έτσι το δικό του λιθαράκι στην καταγραφή της νεότερης ιστορίας του τόπου μας. Ο τίτλος του βιβλίου, «Παιδιά της Κατοχής και της Προσφυγιάς» συμπυκνώνει, τους καημούς τους δικούς του, την ταλαιπωρία της οικογένειας, τα πάθη και τους πόθους του, τα όνειρά του και την αφετηρία του. Τις δυσκολίες της προσαρμογής της προσφυγιάς στη νέα πατρίδα, που ακολουθούσαν και τους απόγονους για πολλά χρόνια, το άγριο πρόσωπο της κατοχής, που λιάνιζε τις ψυχές και τις ζωές των μεγάλων αλλά κυρίως των παιδιών. Και έχει δίκιο με τη γενίκευση, αφού και η προσφυγιά και η κατοχή, αποτέλεσαν ορόσημο, στη ζωή του τόπου μας, στη ζωή όλων των Ελλήνων. Και αυτών που γεύτηκαν την πίκρα τους και αυτών που τις έζησαν μέσα από τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις.

Μου το είχε πει πολύ νωρίς, ο αγαπητός μου φίλος και συνάδελφος Ζήσης Μπρουκάκης, ότι επρόκειτο να εκδώσει το βιβλίο του, στο οποίο αναφέρεται στη δράση του στον τόπο αυτό, από τα παιδικά του χρόνια και με ανυπομονησία το περίμενα. Μου είχε πει, μάλιστα, ότι αναφέρεται και στο όνομά μου, χωρίς να φαντάζομαι ότι θα έχει αφιερώσει ξεχωριστό κεφάλαιο σε ένα συγκεκριμένο γεγονός που συνέβη πριν από 18 χρόνια. Πράγματι στην αρχή του καλοκαιριού, με επισκέφθηκε στο γραφείο μου περιχαρής ο Ζήσης Μπρουκάκης και μου χάρισε ένα αντίτυπο από το βιβλίο του, με ιδιαίτερα τιμητική αφιέρωση. Σα να μου έδειχνε το νεογέννητο παιδί του και μου το έδινε να το αγγίξω, να το βάλω στην αγκαλιά μου, για να χαρώ με τη χαρά του. Δεν ήξερα ότι η μεγάλη χαρά θα μου ερχόταν σιγά σιγά, διαβάζοντάς το… Κι όχι μόνο χαρά, αλλά και λύπη, και περίσκεψη, και αναθεώρηση…
Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, δίνει στοιχεία και περιγράφει ιστορίες ανθρώπων, που μέχρι τώρα κανείς δεν τις ήξερε, ενώ με την απόσταση που απαιτούσε η διακριτικότητα όλων των εκτός των γεγονότων, από τη μια και η μετριοφροσύνη των ίδιων, από την άλλη, έμενε θολή η εικόνα και το βιβλίο αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να κρίνουμε εμείς σήμερα, οι αναγνώστες της ιστορίας, εκείνα τα ζητήματα, που σημάδεψαν για πάντα την Καβάλα. Να μάθουμε, μέσα και από ντοκουμέντα κι όχι μόνο από την μαρτυρία του Ζήση Μπρουκάκη, σε ποιο σημείο οδηγούσαν τους ανθρώπους τα πολιτικά πάθη, τα προσωπικά συμφέροντα των ανθρώπων, οι φιλοδοξίες τους. Να μάθουμε για ανθρώπους που θυσίασαν τη ζωή τους, τα προσωπικά τους συμφέροντα, τις φιλίες τους, που συγκρούστηκαν για το καλό του τόπου μας. Μάθαμε για ανθρώπους που αδικήθηκαν από τον τόπο τους, παρά την τεράστια προσφορά τους στον τόπο. Τρανό παράδειγμα, ο Γιάννης Πριμικίδης, για τον οποίο η Καβάλα, τίποτα δεν αντιγύρισε. Με τίποτα δεν αποπλήρωσε την τεράστια υποχρέωση που του έχει, ιστορικά, αν και θα έπρεπε να τον έχει από καιρό ανακηρύξει αναμορφωτή και ευεργέτη της Καβάλας. Ούτε καν ένα στενό δρομάκι δεν έχει το όνομά του, ενώ σ’ αυτόν οφείλεται η κατασκευή του λιμανιού της Καβάλας, σ’ αυτόν η επιχωμάτωση, του χώρου από την ευθεία της Ερ. Σταυρού μέχρι τη θάλασσα, σ’ αυτόν, και ένα σωρό άλλα έργα στον τόπο μας, όχι μόνο, λόγω της στενής του φιλίας με τον αείμνηστο Κώστα Καραμανλή, αλλά και λόγω της δυναμικής του προσωπικότητας. Η Καβάλα, μέσα από την αγνωμοσύνη της, τίμησε αχυράνθρωπους, αγύρτες, τυχοδιώκτες, ανθρώπους που τίποτα δεν προσέφεραν στην πόλη και ορισμένοι απ’ αυτούς ούτε καν την συμπαθούσαν, ενώ άφησε στη λησμονιά, ανθρώπους που ανάλωσαν τη ζωή τους να προσπαθούν, ο καθένας από το μετερίζι του, για το μέλλον της Καβάλας.
Το πόνημα του Ζήση Μπρουκάκη, αποτελεί για μας, ιστορικό ντοκουμέντο, το οποίο προσφέρει πολύτιμες πληροφορίες, που σίγουρα θα αξιοποιηθούν από τον μελλοντικό μελετητή της ιστορίας της Καβάλας και θα αποτελέσουν τη βάση περεταίρω έρευνας. Σε ότι αφορά τον ίδιο τον Ζήση Μπρουκάκη, μπορεί, κάποιος διαβάζοντας το βιβλίο του αυτό, να καταλάβει πόση αγάπη έτρεφε για την σύζυγο της ζωής του και το πώς μπορεί δυο άνθρωποι να αποτελούν μια συναισθηματική μονάδα, ακόμη κι όταν ο ένας από τους δυο, θα έχει φύγει από τη ζωή. Οι εξηγήσεις του και οι αναλυτικές αναφορές του, σε σχέση με τη ζωή του στην δημοσιογραφία, αλλά και στο Λιμενικό Ταμείο, νομίζουμε ότι τον δικαιώνουν και γι’ αυτόν αποτελούν σε ορισμένα θέματα, «καθαρτήρια σπονδή».
Όσοι βρεθούμε στην βιβλιοπαρουσίαση το πονήματός του «Παιδιά της Κατοχής και της Προσφυγιάς», το βράδυ του Σαββάτου στις 7,30’ στην αίθουσα της Δημοτικής Βιβλιοθήκης, νομίζουμε ότι θα έχουμε αποκομίσει την εμπειρία ενός τμήματος της ιστορίας του τόπου μας κι όχι μόνο της ζωής του Ζήση Μπρουκάκη.

Πηγή: www.k-tipos.gr